Stadsvernieuwing

Van een lieve collega had ik voor een vakantieperiode een stapeltje boeken ter leen gekregen om mijn vrije tijd prettig mee door te brengen. Prima idee, maar zoals dat wel eens gaat, is die vakantie allang voorbij en had ik nog niet alle boeken gelezen 🙂 .

Wat ik nog had liggen was de roman van Tatiana de Rosnay: Het huis waar jij van hield (Uitgeverij Artemis). Van dezelfde schrijfster heb ik Haar naam was Sarah gelezen en daar was ik gemengd positief over. De gedeelten in het verleden, dus de gedeelten die specifiek over Sarah gaan en over wat zij in de oorlogsjaren (en daarna) meemaakt, vond ik indrukwekkend geschreven. De gedeelten die zich in het nu afspeelden vond ik echter matig. Maar ja, een gevierd schrijfster geef je een extra kans, dus toch maar nog een boek van haar lezen.

Het huis waar jij van hield behelst het verhaal van Rose Bazelet. Het verhaal is gesitueerd in Parijs, tweede helft 19e eeuw. Het huis waar Rose woont staat op de nominatie gesloopt te worden in het kader van de uitbreiding en modernisering van Parijs.  Aan het huis kleven heel veel herinneringen. Wat er allemaal is gebeurd en wat er gaande is, beschrijft zij  in een brief aan haar (overleden) echtgenoot. Als lezer ben je “live” getuige van het schrijven van die brief tijdens de laatste tumultueuze momenten in het huis. De Rosnay heeft in deze roman een taalgebruik gehanteerd dat goed past bij die periode in de geschiedenis. Door haar schrijfstijl komt een herkenbaar en acceptabel beeld naar voren over de leefomstandigheden destijds en de wijze waarop mensen destijds met elkaar omgingen en geacht werden met elkaar om te gaan.

En toch vond ik het geen geweldig boek. Ik voelde steeds meer irritatie jegens de hoofdpersoon, met haar maniertjes en gedoe. Haar strijd voor het behoud van het huis had in mijn beleving heroïsch kunnen zijn. Het kwam op mij echter over als de onmogelijke strijd van een vrouw in verval, met een onwerkelijke hang om alles bij het oude te laten. Haar moeizame relatie met haar dochter, het zijn van weduwe en nog een ander groot drama dat zich in haar leven heeft voltrokken zijn allemaal thema’s die om een mooie stilistische of inhoudelijke uitwerking vragen. Naar mijn mening heeft de schrijfster dit laten liggen.

Tijdens het lezen van Het huis waar jij van hield moest ik terugdenken aan de roman van Thomas Rosenboom met de titel Publieke werken (Querido). Deze roman heb ik jaren geleden grotendeels gelezen, maar door omstandigheden wilde het destijds niet lukken om voldoende gemotiveerd te blijven om het boek uit te lezen. Ik moest nu aan dit boek denken omdat het ook in deze roman gaat om de strijd tegen het wegvagen van een bestaand gebouw (in dit geval in verband met de bouw van het Victoria Hotel in Amsterdam). Hier ging het de betrokkenen echter niet zozeer om het gebouw maar om het financieel gewin dat zij ermee dachten te behalen.

Inmiddels heb ik nu weer enige kriebels om Publieke werken opnieuw ter hand te nemen om deze roman en met name mijzelf een tweede kans te geven.

Heb jij één of meer van de hier genoemde boeken zelf ook gelezen? Ben je het eens met mijn mening of heb jij juist een andere ervaring? Mijn streven is overigens om een boek altijd uit te lezen, ook als het begin misschien niet meteen is wat ik ervan verwacht. Je weet alleen maar hoe het verhaal zich verder ontwikkelt en of je door de sfeerimpressies of stijlgebruik wordt geïmponeerd, als je doorleest. Ik ben benieuwd of jij ook zo’n niet-uitgelezen boek hebt waarvan je nu overweegt het een herkansing te geven. En weet jij nog waarom het in eerste instantie niet lukte om het boek uit te lezen? Ik zie jullie reacties (hier of via mijn facebookpagina) graag tegemoet.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

10 comments: On Stadsvernieuwing

  • Haha, ik heb dit probleem met precies hetzelfde boek! Publieke werken. Het is me ooit sterk aangeraden door een collega. Ik denk dat ik tot één derde gekomen ben. Het is erg goed geschreven, het is mijn favoriete genre (historische romans) en toch, en toch….het wilde niet vlotten en ik weet gewoon niet waarom? Misschien omdat er te weinig gebeurt? Te traag? De dikte kan het niet zijn, want ik houd best van dikke boeken. Maar dan moet je wel het idee hebben dat het ergens toe leidt, al die bladzijden. Hetzelfde heb ik met De graaf van Monte Christo (al 2 pogingen gedaan, ik heb zoveel mensen gehoord die zeiden dat dit zo’n goed boek is…) en Murakami’s De opwindvogelkronieken. Althans dat is wat ik me nu kan herinneren, het zijn er vast wel meer geweest. Van boeken als die van De Rosnay blijf ik verre, die zijn in een stijl en van een soort simpelheid van schrijven die mij niet kan bekoren.

    • Dank je wel voor je reactie, Joke. Ik kan ook niet goed verklaren waar de weerstand bij Publieke werken vandaan komt. De graaf van Monte Christo heb ik inderdaad verslonden (weliswaar nadat ik -tig keer een verfilming gezien had), net zoals De Drie Muskteriers. Murakami is voor mij nog onontgonnen terrein

  • Publieke werken is één van mijn favoriete boeken. Ik heb het verslonden en er in gewoond, niet alleen omdat Rosenboom zo’n fantastisch stilist is, maar ook omdat de afwisseling tussen de Amsterdamse en de Drentse setting zo mooi gedaan was. Of het boek gewoon niks voor jou is of dat je het nog een kans moet geven, weet ik niet, maar ik moest meteen denken aan mijn ervaringen met Can You Forgive Her?, het eerste dikke deel uit de Pallisser-serie van de negentiende-eeuwse Anthony Trollope. Ik heb 2 keer een valse start gehad met dat boek, vond het niet om door te komen, en de derde keer werd ik er plotseling helemaal door gegrepen. Volgens mij had dat te maken met de juiste stemming en het juiste moment, want Trollope is op zich een relatief toegankelijke Victoriaan. Daarna heb ik met zeer veel plezier de hele serie uitgelezen, en staat de serie nu op de herleesnominatie. Ik ben dus blij dat ik doorgezet heb.

    • Ha Anna, dank voor je reactie. Grappig is dat toch, dat het de ene keer niet en de andere keer wel lukt om een bepaald boek te lezen. Trollope ken ik (oeps, schaam schaam) alleen van naam. Misschien ga ik in de zomervakantie mijn tanden eens in “hem” zetten.

  • Ook hier gejubel en gejuich voor publieke werken. Elke keer als ik in Amsterdam kom kijk ik expres grinnikend naar het huisje in kwestie, helemaal opgeslokt door het grote hotel. Ik heb het boek in één ruk uitgelezen wegens goed geschreven, vol vaart en humor.
    Ik deel Anna’s mening dat je in de goede stemming moet zijn voor een boek. Ooit begon ik aan “het verslag Brodeck” van Phlippe Claudel op een moment dat ik druk aan het solliciteren was. Ik vond het een vreselijk boek en liep helemaal vast. Een paar maanden later, net gestart met die nieuwe baan, las ik het ademloos uit. Nu is Claudel mijn favoriete schrijver. Het is met andere woorden een wijze les: de context bepaalt heel erg hoe en wat je leest!

    • Ik ben een geboren en getogen Amsterdammer, maar nooit bewust geweest van het “hotel-drama”. Daar kwam ik pas achter door het lezen (althans grotendeels) van Publieke Werken, maar toen was ik al uit de stad vertrokken. Sindsdien heb ik inderdaad ook een klein gniffeltje als ik de buurt van het hotel ben.
      Persoonlijke omstandigheden en overige context zijn inderdaad enorm van invloed op leesgedrag. Dat maakt het extra leuk om bij te houden wat je leest. Ik blader af en toe met veel plezier door mijn leesschriftjes en kan dan aan de volgorde van gelezen boeken weer herinneren welke periode van mijn leven dat was 🙂

  • Dag Mrs. Jo, Gij zult dit boek helegaar uitlezen, zou het devies mogen zijn.
    Een soort dubbelhelix van twee vervlochten geschiedenissen, die elk op zichzelf van waarde zijn en die door Rosenboom vakkundig worden verknoopt. Ik vond het een fijne sensatie om het boek, zonder significante onderbreking, te lezen. Het boek heeft van mij vijf sterren op Goodreads.

    Ik had wel een langdurige hapering met ‘Ruiter in de storm’ (El jinete polaco) van Antonio Muñoz Molina: op 30 juli 2007 begonnen, na twee maanden nog slechts op pagina 337, weggelegd, opnieuw bij het begin begonnen op 12 mei 2008 en op 4 juni 2008 uitgelezen. Op Goodreads schrijf ik er iets over. Het heeft vooral een stilistische reden. Lange zinnen kan ik wel hebben, formeer die zelf ook. Saramago’s taal, bijvoorbeeld, vloeit en stroomt aangenaam, zijn zinnen hebben per zin, zodra je ze kunt overzien, één centrale gedachte. Bij Muñoz Molina moet men erop verdacht zijn, dat de zin meer dan één onderwerp behandelt, via meestal een zodanig subtiele overgang dat een vrij snelle verwatering plaatsvindt van de coherentie van de inhoud.

    En een boek, waarvan ik mij afvraag of ik de lezing ervan ooit nog wil vervolledigen, is Gödel Escher Bach, van Douglas Hofstadter. Het gamma van mijn interessevelden is allengs verschoven tot buiten de logica van getaltheorieën en dergelijke; bovenal gaat het geheel mij gewoon boven de pet.

    Ik heb er daarentegen wel vertrouwen in dat ik mijzelf in de gelegenheid stel om c.q. prioriteit geef aan: ‘Door het geweld van zijn verlangen’, dé biografie van componist Matthijs Vermeulen, door Ton Braas. Vermeulen was een fascinerende figuur in het Nederlandse muziekleven van ongeveer een eeuw geleden en verder. Vermeulen geniet tegenwoordig, hoop ik, iets meer bekendheid sinds hij een der hoofdpersonages is in de roman ‘Het grote zwijgen’ van Erik Menkveld. Voorlopig staat de gemiddelde waardering van deze roman op Goodreads op een markante 4.10 – verdere aanbeveling overbodig; ik heb het lezen ervan nog tegoed.
    Groet, Jan

Leave a reply:

Your email address will not be published.