Als ik geluid aan mijn blogposts zou toevoegen, zou je in dit geval mijn hersens horen kraken! Wat er aan de hand is? Ik heb recentelijk een roman gelezen waarover ik een blogpost wil schrijven, maar het lukt maar niet om één invalshoek te kiezen. Op Facebook was een tijdlang vóór de publicatie de mogelijkheid om je mening te geven over de keuze voor de voorkant van het boek. Een beetje alsof je met de uitgever en de auteur mag meepraten. Daarom was een korte impressie over de inhoud al vrij snel bekend (de tekst zoals die thans op de achterkant staat en in de overige promotionele uitingen).
Op de een of andere manier had ik mij een totaal andere voorstelling van het verhaal gemaakt dan wat het uiteindelijk bleek te zijn. Ik had vooraf een goed gevoel bij het boek. Nu het zo heel anders blijkt te zijn…..heb ik nog steeds dat goede gevoel. En nu probeer ik al tijden voor mijzelf onder woorden te brengen waarom. Dat valt niet mee, maar ik ga toch een poging wagen.

Oh ja, laat ik eerst nog even melden over welke roman het gaat 😉 Het draait vandaag om Stroomboog, geschreven door Gerrit Hoogstraaten en uitgegeven bij Uitgeverij de Brouwerij – Brainbooks.

Vraag mij niet waarom, maar ik was er vooraf van overtuigd dat deze roman in de toekomst gesitueerd zou zijn. Misschien doordat er in een Spaans dorpje sprake is van “draaiende daken” of doordat het om jongeren gaat die elkaar later weer tegen komen. Dat gegeven voelde als de basis van een dystopische Young Adult. Geloof mij, Stroomboog is zeker geen Young Adult. Het is een verhaal dat lezers uit diverse leeftijdscategorieën en vanuit verschillende genres zal weten aan te spreken.

Het allereerste begin van de roman paste prima bij mijn futuristische verwachting. Al gauw bleek echter dat het eerste verhaal speelt in de periode vóór de bouw van de Stopera in Amsterdam. Als geboren Amsterdammer weet ik dan dat het gaat om begin jaren 80 van de vorige eeuw. Eerlijk gezegd had ik op dat punt de neiging het boek opzij te leggen. Misschien herken je dat, dat je echt even moet omschakelen als iets heel anders gaat dan je had verwacht? Gelukkig heb ik direct doorgelezen, want binnen enkele alinea’s was ik mijn “teleurstelling” kwijt door de absorberende schrijfstijl van Hoogstraaten.

Het boek bestaat uit twee delen, hoewel naar mijn idee de enige reden voor die opsplitsing een sprong in de tijd is. In het eerste deel komen drie volwassenen aan het woord, in verhalen die elkaar deels overlappen en deels chronologisch op elkaar aansluiten. Tijdens deze periode worden drie kinderen geboren, die vervolgens in het tweede deel van het boek als (jong)volwassenen aan de beurt komen. Bijzondere aanpak, bijzonder aantrekkelijk en motiverend om te blijven lezen.

De volwassenen wonen met elkaar in communeverband. Althans, het moet doorgaan voor een commune. Als je de individuele hoofdpersonen en excentrieke Julia (ook een belangrijk hoofdpersoon, moeder van één van de kinderen, maar niet formeel aan het woord in een aan haar toegekend deel) volgt, lijkt mij de conclusie dat zij ieder voor zich eigenlijk niet uitermate geschikt zijn voor zo’n commune. En toch moeten zij er samen wat van maken. Als er dan vervolgens bij Nina twee en bij Julia één kind wordt geboren, brengt de aanwezigheid van opgroeiende kinderen nog een extra dimensie aan hun samenleving.

Overkoepelend thema is voor mij absoluut liefde. Niet “dé” liefde, want alle levens in dit boek op een rijtje maakt het vrij eenvoudig om te constateren dat dat niet bestaat. Liefde kent vele vormen en gradaties. En dan kan er ook nog eens sprake zijn van een verboden of onmogelijke liefde. Julia raakt als kunstenares volledig in de ban van het mythologische verhaal van Isis en Osiris, een liefdesverhaal tussen broer en zus. Dat kon zelfs in de oudheid niet goed gaan. Hoe Julia haar eigen versie daarvan creëert, maakt Stroomboog (bijna) tot een thriller.

Stroomboog valt niet makkelijk in te delen in een genre. Het is spannend, onderhoudend, psychologisch, intermenselijk en nog zo wat. Daarom is het zo lastig om slechts één onderdeel centraal te stellen bij deze leeservaring.
Kenmerk van mijn boekenblog is dat ik (bijna) altijd een gelezen hoofdboek associeer met andere boeken die ik heb gelezen. Bij deze roman van Gerrit Hoogstraaten heb ik heel uitzonderlijk geen specifieke associaties. Ik vermoed dat ik wel eens eerder gelezen heb over een liefde tussen twee personen tussen wie uiteindelijk meer dan alleen maar liefde als relatie aan te duiden valt. En dat er dan toch door een familielid ingegrepen wordt. Maar welk boek? Ik heb gezocht bij Shakespeare en de klassieke Engelse romans, ik heb nagedacht of wellicht Ovidius er een “metamorphose” aan besteed heeft. Resultaat: nihil. Ik geef het voor dit keer op.

Stroomboog is dus anders (en gaat over véél meer dan alleen maar een Isis-en-Osiris-lookalike). Hoogstraaten heeft in deze roman een fijne schrijfstijl. Hoewel er veel niet expliciet wordt gezegd en er eigenlijk ook heel veel gaten en open eindjes zijn, voelt het toch als een moderne, doorlopende geschiedenis met vele facetten. Het was weer een fijne leeservaring.

Mijn hartelijke dank gaat uiteraard uit naar Uitgeverij de Brouwerij – Brainbooks voor het beschikbaar stellen van een leesexemplaar. Deze uitgeverij heeft vaak publicaties die meer vergen dan “alleen maar lezen”. Eerder schreef ik over De schreeuw van de vlinder (Jan Herman Brinks) en De tussenkomst (Joris van Os).

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

De titel van deze blogpost is afgeleid van het nummer van Roger Glover. In het nummer komt deze passage voor: “So, love your neighbour like you love your brother”. Als je de roman Stroomboog leest, krijgt deze passage weer een extra betekenis 😉