Bubblegum

Ken jij het ook nog van vroeger? Van die grote stukken kauwgom waar je na flink kauwen mooie, stevige bellen mee kon blazen? En die vervolgens stuk klapten (in mijn gezicht, oh bah 🙂 ) en dan weer opnieuw kauwen en blazen. Tot je er doodmoe van was of de interesse verloor. Dit beeld komt vrij gemakkelijk in mij op tijdens het lezen van Brussel, de debuutroman van Basje Bender (uitgegeven bij Meulenhoff). Op de cover zie je een gezicht dat aan het bellen blazen is. En die onmacht om iets blijvends te “blazen” is naar mijn idee ook wel de rode draad in dit boek.

brussel

Brussel is de thuisbasis van Elvie. Nou ja, thuisbasis. Het is de plaats waar zij woont en werkt en waar zij graag wil zijn. En dat zij graag in Brussel wil zijn betekent eigenlijk meer dat ze het allemaal wel comfortabel vindt en dat zij niet kan bedenken waar zij anders zou willen zijn. Want Brussel is “niets”, je hoeft je nergens druk om te maken, alles gaat z’n gangetje en je hebt meer dan voldoende mogelijkheden om verantwoordelijkheden en toekomstplannen uit de weg te gaan.

Ik mocht Brussel lezen binnen het kader van de boekenbloggersleesclub Een perfecte dag voor literatuur. Als jij mij al een tijdje volgt, weet je dat ik heel vaak meedoe. Enerzijds omdat ik het een geweldige mogelijkheid vind om bepaalde boeken te mogen lezen, anderzijds toch ook uit het gevoel dat je met elkaar een bepaald commitment aangaat als je mee wil doen met zo’n groep. Dit keer sprak de omschrijving van Brussel mij eigenlijk niet zo aan. Ik was bang voor een hoofdpersoon die té luchtig, té frivool door het leven zou fladderen. Eigenlijk raar dat ik dat dacht, want als het werkelijk een redelijk simpel boekje zou zijn, was het niet in de selectie van Een perfecte dag voor literatuur opgenomen. Maar goed, ik vond dat ik dan maar eens moest proberen om over een boek waarvan ik niet onder de indruk zou zijn, een inhoudelijke en eerlijke leeservaring te schrijven.

Het liep weer eens anders. Vanaf het allereerste begin werd ik geïntrigeerd door Elvie. Zij is een 27-jarige, van oorsprong Nederlandse vrouw die “iets doet in public affairs” bij een bedrijf binnen de cirkel (de Bubble) van op Europa gerichte ondernemingen en organisaties. Wat zij precies doet, komt niet naar voren en is voor de stijl en sfeer ook niet relevant. Juist dat gevoel dat het niet uitmaakt wat je doet of hoe je leeft, maakt dat Elvie als het ware in een eigen Bubble leeft.

Ik werd volledig verrast door de schrijfstijl van Bender, die precies de juiste toon heeft gevonden om de gemoedstoestand van Elvie te beschrijven. Zij interesseert zich niet in de wereldproblematiek, vermijdt de zwervers in haar buurt, date zich helemaal suf (zonder de bedoeling dat dat tot “meer” zal leiden) en verbaast zich over keuzes van haar vriendin/huisgenote Alex(andra). Eens in de zoveel tijd komen haar ouders logeren of brengt zij tijd bij hen door in Nederland. Zodra het kan, “vlucht” ze weer terug naar Brussel om zich onder te dompelen in haar comfortzone. Gebrek aan verantwoordelijkheidszin? Bindingsangst? Midlifecrisis al vóór haar dertigste? Waarschijnlijk allemaal waar. En toch weet zij mij te boeien. Ik zie haar door de stad zwerven, op een bankje plaatsnemen om bellen te blazen (wat een geweldige methode om te ontspannen en lichtelijk mediteren lijkt te zijn) en ik voel de ontreddering die over haar heen valt als zij de kunstenares Camille ontmoet. Haar normale manier van doen wordt volledig ontregeld en uiteindelijk wordt dit misschien wel de eerste keer dat zij over zichzelf en de toekomst moet nadenken.

mede namens mijn vrouwDoor de achtergrond van de Europese Unie, de internationale contacten, de lobbyisten en het gemak waarmee contacten worden gelegd en verbroken, moest ik terugdenken aan de roman Mede namens mijn vrouw van Aliefka Bijlsma (Atlas Contact). Daarin is een hoofdrol weggelegd voor de diplomaat Melchior Steenbergen, die kort gezegd een rommeltje van zijn luxe leventje maakt. Hij heeft een post als consul-generaal in Rio, waar hij zich niet helemaal thuis voelt. Hij doet dan ook zijn uiterste best om iedereen zo te manipuleren dat hij op de door hem gewenste positie terecht komt. Korte samenvatting: boontje komt om zijn loontje.

Maar toch is dat niet het belangrijkste dat in mij blijft nadreunen. In Brussel gebeurt ogenschijnlijk weinig, er is niet echt sprake van een duidelijke verhaallijn met een begin en een eind. Bij oppervlakkig lezen kan dat leiden tot de conclusie dat het boek geen inhoud en diepgang heeft. Maar als je het, zoals ik, in de juiste stemming leest, dan neemt Elvie plaats in jouw gedachten en overwegingen. Ik werd echt nieuwsgierig naar haar toekomst, waarbij ik hoop dat zij net zo veel veerkracht heeft als bubblegum. Als het niet in één keer lukt, dan weer kauwen en opnieuw beginnen. Haar huidige mindset en omstandigheden hebben mij ontroerd. Elvie (of althans de sfeer die Basje Bender heeft weten op te roepen) doet mij aan een andere boek of aan een andere persoon denken. Ik kan er echter niet opkomen. Zo irritant! Voorlopig zal het dus nog wel even blijven malen, in mijn bovenkamer. Elvie houdt mij flink bezig. En dat had ik vooraf niet verwacht!

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Het leesexemplaar is mij door Meulenhoff ter beschikking gesteld, waarvoor uiteraard mijn hartelijke dank!

Weten wat mijn medebloggers over Brussel hebben te melden? Klik dan even HIER.

Leave a reply:

Your email address will not be published.