Wat maken we het onszelf soms toch moeilijk! Nee, herstel, opnieuw: wat maak IK het mijzelf soms toch moeilijk. Sinds half augustus van dit jaar heb ik geen blogpost meer gepubliceerd, terwijl ik sindsdien toch best een aantal interessante titels heb gelezen. Het lukte mij maar telkens niet om een invalshoek voor een blogpost te bedenken, mede omdat ik nu eenmaal als format heb dat ik niet zozeer over het boek zelf spreek maar meer over wat een boek voor mij persoonlijk betekent en welke dwarsverbanden ik zie met andere boeken of met andere (levens)ervaringen. En dan bij voorkeur ook nog eens in blogposts met een redelijk vergelijkbare lengte. Je begrijpt het zeker al: ik legde steeds meer druk op mijzelf, waardoor ik verder blokkeerde en dus duurde alles nog weer langer en langer en langer. De beste remedie? Gewoon dóén. Gewoon gaan zitten en een blogpost schrijven 😉

Of een boek uiteindelijk indruk maakt, zit niet in het aantal woorden. Dat werd mij onlangs weer eens meer dan duidelijk. Ik las een boekje met een zeer beperkte hoeveelheid woorden en zinnen, maar met een fantastische inhoud. En eigenlijk moet ik zeggen dat ik het boekje niet zozeer lás, maar blader-keek-las. Het gaat namelijk om een schitterend vormgegeven prentenboek, uitgegeven bij Karmijn, met als titel De robot en het blauwe vogeltje.

Het oorspronkelijke verhaal is van de hand van David Lucas die ook de tekeningen heeft gemaakt. De Nederlandse vertaling is van Wilma Seijbel, dé vrouw achter Karmijn. Het verhaal is simpel (spoiler alert!): er is een robot die mankementen begint te vertonen en daarom wordt afgedankt. Het robotje is daar helemaal niet blij mee, want er zit nog voldoende “leven” in om nog iets te kunnen betekenen. Op een dag landt er een uitgeput blauw vogeltje op de robot. Het vogeltje is onderweg naar een overwinteringsplaats, maar heeft niet meer de energie om door te vliegen. De robot biedt in zijn romp, op de plaats van zijn “hart”, aan het vogeltje een ruimte om op krachten te komen. De robot gaat vervolgens met het vogeltje op pad om het naar de juiste plek te brengen. Hoewel de robot dan echt aan het einde van zijn latijn is, wordt hij sindsdien steeds door het vogeltje en andere vogeltjes dankbaar gebruikt als schuilplaats en nest.

Een prachtige samenwerking tussen kunstmatige mechanica en natuur. Het een sluit het ander niet uit. We hoeven niet per definitie achterdochtig te zijn als het gaat om automatisering en dergelijke. In het verhaal van De robot en het blauwe vogeltje zit volgens mij een universele boodschap van samenwerking, elkaars talenten gebruiken en er samen wat van maken.

Ik had het voorrecht om dit prentenboek te mogen ontvangen en ervan te mogen genieten. Dat genieten is door de inhoud en de vormgeving namelijk niet voorbehouden aan kinderen. Het is voor alle leeftijden. Het prentenboek gaat hier overigens nu wel zorgvuldig de boekenkast in, om “later” te kunnen gebruiken om de kleinkinderen voor te lezen. Want die kleinkinderen zullen er toch wel komen?  Zo niet, dan zijn er vast andere mogelijkheden om jonge kinderen te laten genieten van de mooie tekeningen, het fijne kleurgebruik en de liefdevolle boodschap van elkaar helpen.

Ik zou het trouwens heel fijn vinden als er op termijn bij één of beide (stief)kinderen, kindertjes komen. Maar ik heb mij stellig voorgenomen om bij niemand enige druk neer te leggen op dit gebied. Deze druk kan namelijk enorm ontwrichtend op een mensenleven werken. Dat blijkt ook wel uit het meest recente boek van Liesbeth Smit met de kietelende titel Echte vrouwen krijgen een kind (uitgegeven bij Nijgh & Van Ditmar – Singel Uitgeverijen), dat ik luister-las. Een boek vol met levenservaringen, teleurstellingen, verwachtingen, op meerdere gebieden ondersteund met wetenschappelijke analyses en statistieken. Ik ben zelf een (voor mijn gevoel) bewust kinderloze vrouw en zielsgelukkig met het feit dat mijn man twee, inmiddels volwassen, kinderen heeft. Deze dochter en zoon hebben op hun beurt weer partners die net als zijzelf bewust in het leven staan. En allemaal draaien zij op hun eigen individuele manier mee in ons familiesysteem.

Het boek van Smit laat overtuigend en overrompelend zien hoe zwaar vrouwen het kunnen hebben met hun eigen positie als zij een kinderwens hebben die door welke omstandigheden dan ook, niet ingevuld wordt. Het lijkt haast wel of vrouwen hun bestaansrecht ontlenen aan hun mogelijkheid om voor voortplanting te zorgen en dat zij dat dan ook als hun belangrijkste taak opvatten. Deels verbaast mij dit, omdat ik het niet herken én omdat er toch behoorlijk wat maatschappelijk weerstand is tegen bijvoorbeeld de functie van vrouwen in Het verhaal van de dienstmaagd van Margaret Atwood.

Als jij als vrouw dan jouw plicht niet kunt vervullen, wat blijft er dan aan levensinvulling over? Ik heb daar voor mijzelf wel een antwoord op, maar ik kan mij voorstellen dat ieder zelf op zoek moet gaan naar het voor die persoon passende antwoord. En dat is niet alleen voor de vrouwen in kwestie belangrijk, maar ook voor hun partners.

Ik hoop van harte dat er mensen zijn die in het verhaal van David Lucas de bevestiging en de ontlading vinden dat er voor iedereen, wie of wat je ook bent, een belangrijke rol in het totaal is weggelegd. We kunnen niet zonder elkaar.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Mijn dank gaat uit naar Uitgeverij Karmijn voor het beschikbaar stellen van het prentenboek. Bij deze uitgeverij verschijnen regelmatig mooie en fijne titels. Bijvoorbeeld ook Victoria, het boek van de succesvolle tv-serie.