Schotse ruit

De meest gestelde vraag aan een schrijver is volgens mij: “is dit verhaal (deels) autobiografisch?” Het zou mij niets verbazen als dit ook meteen de meest irritante vraag voor de schrijver is, maar op de een of andere manier vinden veel lezers dat een autobiografisch aspect een extra dimensie aan de inhoud van een roman geeft.

Of Alea elementen uit het leven van de Nederlandse schrijfster Ria Schopman bevat, weet ik niet en heb ik ook verder niet onderzocht, maar ik heb wel begrepen dat een persoonlijke ervaring voor haar het laatste zetje was om deze roman te schrijven. De titel van het boek heeft een tweeledige betekenis. Het is de naam van een meisje. De vraag in dit boek is of dit meisje daadwerkelijk bestaat en zo ja, waar zij zich bevindt op het Schots eilandje waar het verhaal is gesitueerd. Het woord Alea komt verder voor in het Latijnse gezegde: Alea iacta est, wat in het Nederlands wordt vertaald als “de teerling (dobbelsteen) is geworpen”, oftewel het verloop van de geschiedenis staat al vast. En dat is inderdaad de rode draad in het verhaal: de ontwikkelingen zijn onvermijdelijk.

Ik was behoorlijk onder de indruk van het eerste hoofdstuk. Het desolate gevoel na het overlijden van de laatste ouder is helaas een gevoel dat ik ken. En ook ik heb een broer (gelukkig nog in leven!) die mij tijdens onze jeugd steeds weer in zijn kamer vroeg om te luisteren naar allerlei langspeelplaten die hij zorgvuldig op de grammofoon legde. Al met al dus een herkenbare omgeving, een en ander geschreven in een eigentijdse taal. Maar wat Odiel, de hoofdpersoon, vervolgens allemaal meemaakt is naar mijn mening soms wel een beetje te veel van het goede. Odiel heeft zich op het eilandje teruggetrokken om haar verdriet te kunnen verwerken en zichzelf terug te vinden. Als volledige vreemdeling weet zij echter in recordtempo een mysterie op te lossen en Alea een nieuwe positie te geven.

Tussen alle feitelijke gebeurtenissen door is er veel aandacht voor bijzondere, geestelijke ervaringen van Odiel. Zij ziet mensen, hoort hun stem, heeft interactie met hen, maar dat alles in een schemergebied tussen droom en werkelijkheid. Dat paste prima in de totale context, maar het maakte wel dat ik moest terugdenken aan een hype van jaren geleden over de boeken van James Redfield: De Celestijnse belofte en Het tiende inzicht. Deze boeken waren in de jaren negentig enorm populair onder de liefhebbers van new age, esoterie en spiritualiteit. Toen de ergste hype voorbij was, heb ik beide boeken ook gelezen. Als je een beetje door het Amerikaanse sausje heen leest, zitten er in De Celestijnse belofte toch een aantal elementen om over na te denken. Misschien moet ik deze boeken eens gaan herlezen als opfrisser.

Eigenlijk weet ik nog niet helemaal wat mijn “eindoordeel” over Alea is. Het is een makkelijk leesbaar boekje, van een niet al te grote omvang. Het verhaal is meeslepend, er zitten zeker een aantal mooie filosofische uitspraken en gedachten in, maar voorlopig overweegt bij mij het gevoel dat het allemaal net iets té bedacht is. Of niet zo zeer té bedacht, maar het razendsnelle tempo waarin de ontwikkelingen gaan, zint mij niet. Zou het dan toch interessant zijn om te weten waarom Ria Schopman dit boek heeft geschreven? Ik kan mij een tweede deel voorstellen, waarin we meer vanuit Alea de geschiedenis nog eens doorlopen en van haar proberen te begrijpen hoe zij tegen haar situatie en toekomst aankijkt. Ik vermoed dat de schrijfster hierover veel te vertellen heeft. Mijn conclusie kan dus ook zijn dat deze roman veel meer in zich heeft dan bij een eerste snelle lezing opvalt. En dat ook dit boek het waard is om nog een keer gelezen te worden.

“Praatjes vullen geen gaatjes”, maar Damespraatjes.nl vulde wel degelijk een gaatje in mijn boekenkast. Onlangs had ik namelijk meegedaan aan een prijsvraag via de nieuwsbrief van Damespraatjes en tot mijn grote verrassing kreeg ik enige tijd later de in deze blogpost beschreven roman Alea toegezonden van Uitgeverij de Brouwerij. Hartelijk dank aan de organisator van de winactie en de uitgeverij!

Natuurlijk ben ik benieuwd naar jouw eventuele leeservaring van Alea of de boeken van James Redfield. Reacties zijn altijd welkom, hieronder of via mijn facebookpagina Theonlymrsjo.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

2 comments: On Schotse ruit

Leave a reply:

Your email address will not be published.