Saaie leesclub? Niet met juf Annie!

Sleur. Het ligt overal op de loer. Ook als je, zoals ik, al jaren lid bent van dezelfde leesclub (in real life). Ongeveer 5 jaar geleden schreef ik daarover al eens een blogpost, waaruit ook naar voren kwam hoe belangrijk het is om af en toe iets nieuws te proberen. In de loop der tijd hebben wij kleine aanpassingen op onze aanpak gedaan, maar het risico op “metaalmoeheid” bleef aanwezig. Gelukkig hebben wij “juf Annie” in ons midden. Ik mag haar gerust met juf aanduiden, want in haar werkzame leven was zij dat inderdaad en ook binnen onze club neemt zij als vanzelf de leiding (wat door alle clubleden zeer wordt gewaardeerd), gewapend met multomap en pen. Onvermoeibaar zorgt Annie, samen met haar man en mede-clublid Frans, ervoor dat er aan het begin van de avond bijvoorbeeld wat achtergrondinformatie over de schrijver en het boek beschikbaar is.

Annie heeft ons echter de afgelopen twee bijeenkomsten enorm verrast door een wijziging in de aanpak. En die verrassing is bijzonder positief.

Begin januari stond de roman Kruso op het programma. Deze (van oorsprong Duitse) roman is geschreven door Lutz Seiler en is in Nederlandse vertaling uitgegeven bij Atlas Contact. De hoofdmoot van deze roman speelt zich af vlak voor de Val van de Muur. Centraal figuur is de jonge Edgar Bendler, die door een aantal persoonlijke omstandigheden vertrokken is uit zijn vertrouwde omgeving en terecht is gekomen op het eiland Hiddensee, in de wereld en onder invloed van Kruso.

Bij hoge uitzondering had ik het boek nog niet uit op de datum van onze bijeenkomst. Het is een niet super makkelijk toegankelijke roman, dus even snel tempo maken zat er niet in. En wat bleek? Er waren meerdere leden die het boek (nog) niet hadden uitgelezen en dat was precies wat Annie had ingeschat. Daarom had zij in plaats van onze gebruikelijke aanpak aan de hand van een aantal vragen (wat zijn de pluspunten, de minputen, waarom zou je dit boek wel/niet aanraden etc.), dit keer een selectie gemaakt uit recensies over Kruso. Uit de diverse kranten, van websites, maar ook bijvoorbeeld uit Hebban. Wij kregen de opdracht om de meest bij de eigen opvatting passende recensie te kiezen en aan te geven waarom de keuze daarop was gevallen. Vervolgens hebben wij per stukje tekst met elkaar gesproken over de geloofwaardigheid van sommige recensies. Het leek wel of “deskundigen” uitblinken in het elkaar napraten. Een enkele keer hadden wij zelfs de indruk dat de recensent/blogger het boek niet eens echt gelezen had 😉 Door er op deze manier over te praten, kwamen de belangrijke kwesties en de bijzondere schrijfstijl meer tot leven.

Begin deze maand (februari 2018) bespraken wij Moeders zondag (met de ondertitel: een romance), van de hand van Graham Swift (Hollands Diep). Dit boekje had ik een jaar eerder al eens gelezen en ook na het herlezen blijf ik erbij dat ik dit een heerlijk, mooie, bijna vertederende vertelling vind. Op zo’n moment is het al helemaal spannend om te ontdekken hoe mijn clubleden het hebben ervaren. Annie had dit keer gekozen voor een gesprek vanuit de personages van deze roman: Paul Sheringham, meneer Paul Niven, verloofde Emma Hobday, de ervaren hulpen in de huishouding Ethel en Milly en uiteraard de jonge Jane Fairchild. De rode draad tijdens de avond was de vraag wat ieder personage heeft bijgedragen aan het verhaal en de sfeer van de roman. Bijzonder verrassend om eens op deze manier over een roman te discussiëren.

Door de ervaringen van deze avonden gaan wij de komende tijd ook eens met elkaar bekijken op grond van welke informatie wij eigenlijk een boek voor onze leesclub uitkiezen. Hoe vaak blijkt achteraf dat de tekst op de achterkant of op de website van de uitgever voor onze beleving niet aansluit op de werkelijke inhoud. Het leuke van met elkaar over boeken praten blijft toch echt ieders eigen inbreng. De eigen levenservaringen en persoonlijke ontwikkeling kleuren absoluut de mening over een boek. Intrigerend proces.

Juf Annie houdt al vanaf het ontstaan van de leesclub bij wat onze gemiddelde opvatting over de gelezen boeken is en bij de laatste bijeenkomst van het seizoen zorgt zij vaak, onder het genot van een hapje en een drankje, voor een vragenspel voer de gelezen boeken.

Overigens heb ik in maart weer een bijeenkomst van mijn leesclub. Dit keer zal het draaien om De ondergrondse spoorweg van Colson Whitehead, uitgegeven bij Atlas Contact. Ik moet nog in dit boek beginnen, maar ik ben nu al nieuwsgierig naar de insteek die Annie dit keer voor ons zal voorbereiden.

Ben jij ook lid van een leesclub? Hoe pakken jullie het aan? Reactie (onder deze blogpost of via Facebook of elders via sociale media’) zijn altijd welkom.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

PS Na afloop van onze leesclubbijeenkomst over Kruso wilde ik toch graag het hele boek gelezen hebben. Het leek opeens wel een ander boek. Door er met elkaar over te praten, werd het voor mij veel begrijpelijker om te lezen. Ik vlóóg er door heen. En hoewel het nog steeds een roman is die je niet 1-2-3 op een avondje zal lezen, is het de inspanning zeker waard. Een imposante roman over een zeer bepalende periode in onze Europese geschiedenis, waarvan de uitwerking nog steeds in onze wereldse samenleving te voelen is.

8 comments: On Saaie leesclub? Niet met juf Annie!

  • Ik heb genoten van deze blogpost!! Ik wil mij al jaren aansluiten bij een leesclub maar kon er nooit een vinden (en oké het leek mij doodeng) en eind volgende week is er bij mijn bieb een mogelijkheid om je in te schrijven voor een literaire leesclub. Nu ik jouw verhaal lees hoop ik zo dat het lukt, dit wil toch iedereen? Juf Annie klinkt super, mooi hoe ze voorkomt dat er sleur komt en hoe anders je naar een boek gaat kijken.

    • Ik zie mijzelf nog, járen geleden, schoorvoetend binnenkomen, want wie zou ik er allemaal aantreffen en wat zouden zij van mij(n mening) vinden. Maar dat was snel over. Het is erg leuk en motiverend om lid te zijn van een leesclub. Zeker omdat je dan af en toe een boek “moet” lezen dat je zelf niet zou uitkiezen. Succes met toetreden en dank voor je reactie.

  • Wat boffen jullie met jullie juf Annie. Ik heb jaren een leesclub begeleid en vond het zelf niet meer inspirerend. Maar ik was dan ook niet zo creatief als zij. Bovendien stond het me tegen dat ik altijd alleen het voortouw moest nemen. Door alle voorbereidingen bleef er weinig tijd over om zelf nog andere boeken te lezen. De allererste leesclub waar ik vele jaren geleden zelf lid van werd, werd ook al heel gauw saai. Die bijeenkomsten gingen nooit over de literaire kant van een boek, maar vooral over de persoonlijke opvattingen over het behandelde thema. Dat is natuurlijk ook intersessant, maar niet als het nergens anders overgaat. Het is heerlijk om jouw blogpost te lezen! Dat zijn avonden om naar uit te kijken!

    • Het is ook erg lastig om een goede balans te krijgen en te houden tussen inhoudelijke besprekingen en de meer persoonlijke vertaling van de thema’s in ieders eigen leven. En al helemaal omdat de één de focus meer op stijl en inhoud heeft liggen en de ander juist meer voor de onderlinge band tussen de leden gaat en daarmee meer aandacht heeft voor de herkenbaarheid van thema’s in het dagelijks leven. Daarom ben ik ook zo blij met (juf) Annie, omdat zij in staat is ruimte te bieden aan beide aandachtspunten.
      Dank voor je uitgebreide reactie.

  • Wat leuk om te lezen! Ik ben sinds drie jaar lid van een leesgroep van Senia. Dat is een organisatie die leeswijzers verstrekt (en activiteiten organiseert), erg handig. Het is eigenlijk op ouderen gericht, maar wij hebben een club dames tussen de 30 en 50. Het is heel gezellig, maar ik merk dat de anderen niet zo’n leeshonger hebben als ik… Dus het gebeurt vaak dat iemand een boek nog niet uit heeft of afhaakt om een vage reden. Wel levert het altijd weer nieuwe inzichten op als je samen over een boek praat. En door de leeswijzers hoeven we zelf niet zo veel voor te bereiden, dus eigenlijk is Senia onze juf Annie 😉

    • Dat klinkt ook wel handig, zo’n leeswijzer. En wie de gespreksleider is, stellen jullie per keer vast? Of is er, net als bij ons, iemand die de rol stilzwijgend en bijna als vanzelfsprekend op zich neemt?
      In mijn leesclub is gezelligheid en saamhorigheid erg belangrijk. Dat betekent ook wel eens concessies doen wat betreft het (literaire) niveau van wat we lezen en hoe wij het bespreken. Juf Annie is op leesgebied een veelvraat, dus zij weet altijd wel een wending aan het gesprek te geven.
      Dank voor je reactie.

  • Wij hebben de vorige keer afgesproken dat iedereen twee vragen over het boek meebrengt. Die gaan we dan in een potje doen en dan trekken we ad-random een vraag om te bespreken. We merken immers dat het echt beter werkt als er vragen zijn; Zomaar losjes praten over een boek verzandt namelijk nogal snel.

    Dat recensie-idee ga ik ook eens “pikken” van jullie, want dat vind ik echt een goeie!
    Wij hebben ook al eens creatief gedaan en bijvoorbeeld gevraagd dat iedereen een afbeelding meebrengt die bij het boek past, of een voorwerp. Dat was ook heel leuk.

    • Ha Jacqueline, dank voor je reactie.
      Het zelf vragen aanbrengen kwam bij ons niet goed van de grond. Dus blijft het zoeken naar alternatieven. Een voorwerp meebrengen klinkt trouwens ook leuk. Ik ga het eens voorstellen aan Annie.

Leave a reply:

Your email address will not be published.