Och jóngens, wat ben ik blij dat de Boekenweek weer achter de rug is. Ál die berichten in alle media, je kon geen krant openslaan of de tv aanzetten of er kwamen boeken en schrijvers voorbij. En op Instagram moest ik urenlang scrollen langs enthousiaste posts met stapels nieuwe leesbuit. Je zou er bijna van gaan lezen 🙂

Maar alle gekheid op een stokje: het ogenschijnlijke gemak waarmee sommigen hun leesvoorraad vergroten, voelt af en toe best overweldigend. En als je alles wat je op social media ziet, zou geloven, dan gebeurt dat niet één keer, maar gewoon tekens als zij een boekhandel bezoeken. Voor degenen onder ons die wat minder te besteden hebben (of op z’n minst elke keer moeilijke keuzes moeten maken waaraan de euro’s besteed gaan worden), kan het best intimiderend en ontmoedigend zijn. Alsof het met een krappere portemonnee bijna onmogelijk is om te genieten van boeken. En het laatste wat wij met elkaar willen, is een verdere ontlezing in onze samenleving!

Dat ongemakkelijke gevoel dat je alleen maar meetelt als je steeds maar boeken koopt, bekroop mij ook een beetje tijdens het lezen van Mijn geliefde boekhandel van Petra Hartlieb (uitgegeven bij Cactus Books in Kampen). Aan de cover te zien, verwachtte ik een feelgood roman. Niet bepaald mijn favoriete genre en ik zou het ook nooit opgepakt hebben, ware het niet dat ik de leestip voorgeschoteld kreeg in de app van de online bibliotheek. Ik was wel toe aan even wat anders en digitaal lenen is een kwestie van aanklikken (ik ben al jaren tot volle tevredenheid lid van de openbare bibliotheek en binnen mijn abonnement mag ik ook digitaal lenen). Het bleek overigens een prettig leesbaar non-fictie verhaal over haar eigen ervaringen met het kopen en runnen van een boekhandel in Wenen. En dat traject was nou niet bepaald alleen maar feelgood. De investeringen, de financiële stress, de werkdruk (want er is een voortdurende stroom van kopers), de familieverhoudingen, alles kwam in een achtbaan van activiteiten en emoties voorbij.

De Oostenrijkse Petra en haar Duitse man komen wel allebei uit de boeken- en uitgeverswereld, maar de aankoop van een boekwinkel in Wenen gebeurde eigenlijk een beetje per ongeluk, in een opwelling. Maar ja, als je een bod doet en het wordt geaccepteerd, tja, dan zit er niets anders op dan verhuizen naar Wenen en daar de boel draaiende zien te krijgen en te houden. Tussen alle bedrijven door is er ook nog de zorg voor de kinderen, het gebrek aan privacy, automatiseringsproblemen en ga zo maar door. Maar bovenal overheerst het positieve gevoel van trots op de behaalde resultaten, op het personeel en op het eigen gezin.

Het was grappig om te lezen hoe sommige kwesties in Wenen aangepakt moeten worden. Heb je bijvoorbeeld een lening nodig, dan ga je niet zomaar naar een bank. Oh nee, je informeert eerst bij vrienden die op hun beurt weer voor jou bij kennissen informeren bij wie je zou kunnen aankloppen. Zodat uiteindelijk bij de bank eigenlijk al helemaal bekend is wat de bedoeling is. Die sfeer van via-via en met aandacht voor de onderlinge verhoudingen en samenhang in de Oostenrijkse maatschappij zie je ook prachtig terug in Beter wordt het niet van Caroline de Gruyter (De Geus). Ook dat is een non-fictie boek, met een verhelderende vergelijk tussen het Habsburgse Rijk en de Europese Unie. Hoe klein “ons” deel van de wereld ook is, er zijn grootse verschillen in gewoontes, verwachtingen en mentaliteit. Het lezen van dit boek heeft mijn begrip hiervoor vergroot.

De titel en de uitstraling van Mijn geliefde boekhandel deed mij trouwens ook terugdenken aan de roman De boekhandel van Penelope Fitzgerald (uitgegeven bij Uitgeverij Karmijn). Het is alweer een aantal jaren geleden dat ik dit boek heb gelezen, dus (zoals bij mij gebruikelijk) zijn veel details al wat weggezakt. Maar wat overeind is gebleven, naast de fantastische, verfijnde schrijfstijl van Fitzgerald, is dat het hier niet per definitie om een succesverhaal gaat. Je hebt in eerste instantie wellicht de indruk dat de hoofdpersoon, een weduwe, een fijne en knusse winkel weet neer te zetten. Maar al gauw blijkt dat niet iedereen even enthousiast is over haar initiatief. Een absolute aanrader om te lezen. En dat geldt wat mij betreft voor alle boeken van deze schrijfster (ik schreef eerder al eens een blogpost naar aanleiding van De Engelenpoort). Eerlijk gezegd, hoe prettig een non-fictie boek ook kan zijn, ik geniet toch het meest van goed geschreven fictie, met verrassende schrijfstijlen en genoeg prikkels om over na te denken.

Zo zie je maar weer hoe fijn en leuk lezen is. Er is voor elke lezer meer dan genoeg te vinden, binnen de eigen comfortzone of juist wat meer buiten de gebaande paden. Non-fictie of fictie, historisch of meer in de tegenwoordige tijd. En of je dat nu doet door zelf boeken te kopen of door gebruik te maken van de mogelijkheden bij de (openbare) bibliotheek, is eigenlijk helemaal niet relevant. Het belangrijkste is leesplezier. Naar mijn overtuiging betekent dat vooral je eigen weg zoeken, lezen, ervaren en genieten. En ja, ik geef het toe, een jaarlijkse Boekenweek kan hier enorm bij helpen.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo