Om de hete “braai” heen draaien

Weet je, soms ben ik gewoon “blanco”. Dan heb ik een boek gelezen en heb ik genoten, maar is er niet direct één bepaalde kwestie in het boek of in de schrijfstijl dat naar voren springt en zich opdringt als thema voor een blogpost. Soms lees je gewoon een boek en ben je tevreden. Tevreden over de herkenbaarheid (ook al speelt het verhaal zich heel ergens anders af), tevreden over het feit dat aan het einde de belangrijkste personen weer veilig zijn (en dat is iets heel anders dan “ongeschonden”), tevreden over de comfortabele wijze waarop de schrijster je aan de hand heeft meegeloodst.

Maar ja, als boekenblogger heb ik af en toe het voorrecht om een leesexemplaar van de uitgever toegezonden te krijgen. Gratis, maar niet “voor niets”. De uitgever wil dan uiteraard graag dat aan het boek aandacht wordt besteed, dat er reuring is, want dat is nodig voor de verkoopcijfers en daarmee indirect voor  het voortbestaan van het oh zo belangrijke boekenwereldje. En omdat ik (gemiddeld genomen) erg plichtsgetrouw ben, loop ik vervolgens weken rond met een onbestemd gevoel omdat ik simpelweg niet weet wat ik over die bepaalde roman zal schrijven. Ik ben nu eenmaal geen blogger die over de inhoud van een boek schrijft, een samenvatting hoef je bij mij echt niet te verwachten. Ik schrijf het liefste over wat een roman met mij persoonlijk heeft gedaan.

En dan zou je inmiddels kunnen denken dat je het boek waarover ik vandaag schrijf, rustig ongelezen kunt laten. Nou, dan heb je het goed mis! Ik heb namelijk een hele fijne en lekkere  leeservaring gehad.

Het draait hier allemaal om Tannie Maria & de demonische monteur, van de hand van Sally Andrew, uitgegeven bij Uitgeverij Orlando. Het is het tweede deel rondom de Zuidafrikaanse Tannie Maria en in dit deel komen gelukkig weer veel personen naar voren die ook in deel één (met de aantrekkelijke titel Recepten voor liefde en moord) een rol hadden. Tannie Maria heeft nog steeds bij de Klein Karoo Gazette haar rubriek waarbij zij met recepten mensen hulp biedt op allerlei terrein. Het water loopt je tijdens het lezen dan ook voortdurend in de mond. Bij deel 1 ben ik zelfs de keuken ingedoken voor een zogeheten melktert en bij dit deel 2 is het lijstje van gerechten die ik ooit eens wil proberen, absoluut toegenomen. Vanwege het bedrijf van mijn man (Dutch Food School, gespecialiseerd in workshops en evenementen op barbecue- en braaigebied) hebben wij op ons terrein onder andere een Zuidafrikaanse braai staan. Dat maakte het voor mij nog leuker om te lezen hoe Tannie Maria met haar braai, fornuis en hotbox (een soort hooikist) in de weer is. Ik zag haar echt rondscharrelen met al haar potten en pannen, haar ingrediënten en kruiden. De liefde en het respect voor alles wat uiteindelijk op haar bordje terecht komt, spat echt van de bladzijden.

Het klinkt misschien als meer van hetzelfde, maar dat is toch echt niet het geval. De belangrijkste extra dimensie in dit deel 2 (en daarmee voor mij ook het meest treffende) is dat Tannie Maria aan de slag gaat met haar persoonlijke belemmeringen. Na een traject van dieetpillen en anti-depressiva belandt zij in een therapeutische praatgroep onder leiding van een bijzondere monteur. De groep bestaat sowieso uit illustere figuren, de monteur daarvan niet uitgesloten. Dwars hier doorheen loopt het onderzoek naar de moord op Slimkat, een belangrijke vertegenwoordiger van de Bushmen. De vertrouwde personages uit het eerste deel, zoals Hattie, Jessie, Regibald en uiteraard haar grote vlam Henk Kannemeyer, doen hier en daar een duit in het zakje.

Bij alles is eten en het bereiden van eten enorm belangrijk. Het gaat daarbij uiteindelijk natuurlijk niet alleen maar om de voeding, maar met name ook om het gevoel dat het kan oproepen of juist kan onderdrukken. Dat wordt door Andrew nu nog beter belicht en dat vind ik de grote verdienste van dit deel.
Ik ken meer boeken waarin eten een belangrijk en terugkerend thema is. Zoals de inmiddels lange lijst van boeken van de Amerikaanse schrijfster Donna Leon over politiecommissaris Guido Brunetti in Venetië. Voor hem zijn de dagelijkse maaltijden, al dan niet thuis bereid door zijn interessante vrouw Paola, vaak aanleiding tot mijmeringen en overwegingen. Dit alles gaat weliswaar in een andere sfeer en stijl dan bij Tannie Maria, maar in wezen zijn er veel overeenkomsten aan te wijzen. Ik heb inmiddels aardig wat romans over Brunetti gelezen. De eerste was vermoedelijk Vertrouwelijke zaken (Boekerij), waarin het draait om de moord op een Afrikaanse straatverkoper. Donna Leon heeft met de commissaris een bijzonder menselijk maar zeker ook maatschappijkritische persoon neergezet. Naast het spannende verhaal bieden haar boeken voldoende prikkels om nog langer over na te denken.

Zo ook bij Sally Andrew. De finesse van haar schrijfstijl zit in de terloopse tussenzinnetjes, in de kleine afhechtende alinea’s. Die zinnen en passages zorgen ervoor dat je niet indommelt maar klaarwakker en alert blijft. In grote lijnen lijken de verhalen van Tannie Maria namelijk op voortkabbelende, enigszins spannende maar niet wereldontwrichtende belevenissen. Maar juist die terloopse opmerkingen maken dat de personages en uiteraard dat van Tannie Maria in het bijzonder daadwerkelijk “mens” worden. Dat je er niet omheen kunt dat aan echte mensen echte trekken en karaktereigenschappen kleven. En bovenal dat echte mensen niet alleen maar goed of fout zijn. Ik houd van deze realistische benadering in de fijne schrijfstijl van Andrew!

En nu ga ik een taart bakken 🙂

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Mijn grote dank gaat uit naar Uitgeverij Orlando voor het beschikbaar stellen van een leesexemplaar.

2 comments: On Om de hete “braai” heen draaien

  • Wat een heerlijke leeservaring weer Johanna! Ik vind het altijd zo bewonderenswaardig hoe je ze schrijft, hoe je iets van jezelf toevoegt, mooi!

    Ik ken deze auteur niet maar ik geef de titel en auteur (inclusief het eerste deel) wel door aan een vriendin van mij, ik denk dat zij dit boek leuk zal vinden. (en ik heb nu trek in TAART!).

Leave a reply:

Your email address will not be published.